Eerste week in Greenwood (Day 6-12)

M'n eerste week in Greenwood en op greenwood High School is alweer (even) voorbij. Sommige dingen zijn vergelijkbaar met Nederland, de meeste dingen zijn echter anders. Gelukkig ging ik goed voorbereid op pad en herkende ik veel dingen van verhalen. Hierbij mijn eerste week in mijn nieuwe huis:

Dag 6 - Eerste schooldag

Zenuwachtig en doodmoe werd ik wakker op maandagmorgen 17 augustus. Het was onze eerste schooldag! Om kwart voor 7 zou Bailee ons ophalen, dus mijn wekker ging om half 6. Helaas kwam ik er pas na een half uur en al aangekleed achter dat mijn telefoon nog op New York Time en niet op Central Time stond, dus ik had een uur langer kunnen blijven liggen.

Niane: "Sending my 'daughters' off to their first day of school.

Aangekomen bij McDonalds wachtten we op Bailee's vriendinnen. Ze wisten dat we zouden komen en begonnen gelijk allemaal vragen te stellen over onze landen en over onze tijd in Greenwood so far (wat in mijn geval dus precies een nacht slaap besloeg).

Rond half 8 reden we richting school, die om 8 uur zou beginnen. Aangezien het de eerste schooldag was, speelde de band muziek en waren alle leerlingen bezig met het maken van selfies met hun vrienden. Het was een grote chaos en ik had geen idee wat er op dat moment aan de gang was of nog ging gebeuren. Gelukkig konden we met onze ontbijt-vrienden meelopen.

De dag begon met een paar speeches in de CAP (grote zaal met een podium). De decaan en enkele studenten bedankten medewerkers en studenten en deden enkele mededelingen over het komende jaar. Daarnaast lieten ze alle elf uitwisselingsstudenten opstaan (gelukkig riepen ze ons niet, zoals vorig jaar, op het podium).

Hierna was het voor alle scholieren tijd voor een ontmoeting met hu CAP-advisor. Niemand wist echter wie onze advisor was, dus liepen wij eerst met Miranda (de familievriendin die de avond ervoor langs was gekomen) naar de counselors office. Onderweg was het tijd voor een foto:

Miranda: 'Fernanda from Brazil & Anne from Holland - first day pic'

De rest van de eerste dag bestond vooral uit chaos en onduidelijkheid. Omdat Fernanda en ik pas een paar dagen van tevoren contact hadden gehad met ons (nieuwe) gastgezin en school, konden ze pas laat beginnen met het samenstellen van onze roosters. Veel klassen en sporten zaten al vol of waren al begonnen. In totaal hebben ze onze roosters drie keer volledig omgegooid. Uiteindelijk ziet m'n rooster er als volgt uit:

• 08:05-09:00 - English II (verplicht) 
• 09:05-10:00 - Psychology
• 10:05-10:55: US History (verplicht)
• 10:55-11:25: A lunch
• 11:30-12:20: Algebra II (verplicht)
• 12:25-13:15: PE
• 13:20-14:10: Biology II (verplicht)
• 14:15-15:05: Journalism

De klassen lijken me tot nu toe leuk (de een natuurlijk leuker dan de ander), docenten zijn aardig en ook leerlingen komen naar me toe om me allerlei soorten vragen te stellen ('do you have microwaves in Holland?'). De dingen die we moeten leren en die ik in Nederland al heb gehad, zijn goed te doen. Sommige dingen zijn echter nieuw en ook het vertalen van sommige (vooral wiskundige) termen is lastig. Gelukkig is iedereen bereid ons te helpen en zijn ze bekend met uitwisselingsstudenten.

De eerste dag bestond vooral uit mezelf voorstellen ("Hey, I'm Anne." "How?" "Anne, like Anne Frank or something."). Het was wel spannend, maar ik weet dat dit m'n enige kans is en ik wil alle mogelijkheden pakken die ik krijg. Being outgoing is the best way to go en dus probeer ik met zoveel mogelijk mensen te praten en alle vragen te beantwoorden.

Een vermoeiende eerste schooldag, maar zeker een goed begin!

Dit plaatste ik die avond op Facebook:
Survived our first day of school! It was really confusing and definitely different from what we're used to, but a great thing to experience.
Happily there were some awesome people who were willing to pick us up before school, to help us to get to our classes, to go and get an American sim card (please send me a Facebook message if you would like to have my American phone number!) and to bring us back home.
We went shopping for school supplies this night, so I also experienced my first time at Walmart!
Right now we're exhausted and going to bed as soon as possible. Ready for my alarm tomorrow morning (at the right time this time)!

Planning week 1

De eerste week in Greenwood was erg hectisch. Dit was onze planning (in het kort):

Maandag

• Ontbijten bij McDonals 
• School tot 15:05 uur
• Opgehaald door Miranda: rondrijden in Greenwood zien en naar de AT&T-winkel
• Avondeten
• Schoppen voor schoolspullen 

Dinsdag

• Afgezet bij school om 07:15 (We worden al om kwart over 7 afgezet omdat Niane om half 8 op haar werk moet zijn. Elke dag onderweg naar school pikken (twee van) de kleinkinderen op. Daarnaast zijn ze de eerste week ook elke middag langsgekomen. In een week heb ik bijna meer familie-ervaring opgedaan dan ooit tevoren.)
• School van 08:00 tot 15:05
• Huiswerk maken
• Koffers uitpakken

Woensdag

• Afgezet bij school om 07:15
• School van 08:00 tot 15:05
• Wallmart
• Huiswerk maken
• Avondeten bij de kerk om 17:00 uur
• Kerkdienst van 18:30 tot 20:00

Donderdag

• Afgezet bij school om 07:15
• School van 08:00 tot 15:05
• Greenwood/Bulldog t-shirt kopen voor de Kick Off op vrijdag
• Huiswerk maken

Vrijdag

• Afgezet bij school om 07:15
• School van 08:00 tot 15:05
• Naar huis waar Niane's vader en stiefmoeder zijn aangekomen
• Huiswerk maken
• Kick Off van 19:00 tot 20:30

Anne, Niane en Fernanda

Echte locals met onze Bulldog t-shirts 

Cheerleaders!

Fernanda (Brazilie), Anne (Nederland), Line (Belgie), Dan (Brazilie) en Emilie (Noorwegen)

Getting used to American Football

Zaterdag

• Proberen uit te slapen
• Niane's familie komt langs aangezien haar vader hier is
• Ontmoeting met al de uitwisselingsstudenten in Greenwood
• Avondeten met de familie
• Taart(en) bakken (waarvan de eerste mislukte omdat de Amerikanen andere meetsystemen gebruikte waardoor mijn Nederlandse recept niet goed uitpakte)

Zondag

• (Kerkdienst va 09:15 tot 12:00)
• Taart versieren
• Addison’s zevende verjaardag 
• Avondeten met de familie

Mijn Facebook-update die avond:
Had an amazing first week in Greenwood, Arkansas with the McMillan family! I'm so thankful that I get to be a part of this family and I already feel at home.
This first week of school was mostly hectic and confusing and I'm still getting used to it, but there are some wonderful people who are willing to help me out!
I'm really looking forward to the the rest of the year and I think it will be a great one! Got some fun things planned already and many other ideas.
Ready to be(come) an American!

Ervaring

Ik ben nog steeds erg (snel) moe, maar heb een geweldige tijd thuis en op school. De familie zorgt ervoor dat ik me at home voel en ze zeggen dat ik echt al onderdeel ben van hun familie. Het is haast ongelofelijk dat ik iedereen pas een week ken!

Het is wel wennen, met vier mensen in een huis wonen (waaronder een 'vader' en een 'zusje') en de Amerikaanse gebruiken.
Gelukkig eten Niane en Stan erg gezond, hetzelfde als wat we thuis eten, en we mogen zelf eten voor de lunch uitzoeken bij Wallmart. Ik heb al twee keer een taart en een keer avondeten gemaakt.
Daarnaast mag ik zelf bepalen of en wanneer ik meewil naar de kerk. Op woensdag wil ik graag mee. Het eten in de kantine van tevoren is erg gezellig en echt een socializing moment. Daarnaast wil ik graag meer leren van en over het geloof.
De dienst op zondag duurt drie uur en begint om 9 uur. Op dit moment heb ik nog geen energie om vroeg op te staan en drie uur lang naar voor mij volledig nieuwe informatie te luisteren. Wel ben ik zeker van plan af en toe mee te gaan.

Ook op school heb ik het naar m'n zin (wonderbaarlijk genoeg ;) ). Zowel leerlingen als docenten zijn erg behulpzaam en er komen veel mensen naar me toe om me te vragen naar Nederland, en mijn leven in Greenwood.
De Amerikaanse High Schools bestaan uit drie jaarlagen: Sophomores (10th grade, 15/16 jaar oud), Juniors (11th grade, 16/17 jaar oud) en Seniors (12th grade, 17/18 jaar oud). Omdat ik een uitwisselingsstudent ben en buitenlanders in Arkansas geen diploma mogen halen, moet ik helaas een Junior zijn. Gelukkig heb ik veel klassen wel samen met alle drie de jaarlagen en ontmoet ik wel mensen van mijn leeftijd (ik ben ouder dan de meeste Seniors).

School is nog wel erg verwarrend. Veel dingen zijn anders dan in Nederland. Zo hebben we elke dag dezelfde zeven vakken en maar een pauze van een half uur. Je kan lunch kopen in de kantine maar de meeste leerlingen nemen zelf hun lunch mee in een speciaal, enorm tuttig, lunchtasje (vooral veel koekjes en zoutjes). Tijdens PE (gym) doen we vrijwel niks en de omgang met (de meeste) docenten in anders dan in Nederland. In de meeste lokalen heb je een vaste plek en je mag echt niet weg voor de bel gaat. Elke morgen zeggen we (kijkend naar de Amerikaanse vlag en met ons hand op ons hard - uitwisselingsstudenten zijn een uitzondering op deze regel) de plegde en houden we een minuut stilte. De stoelen zitten vast aan de tafels (zoals in de films) en ze hebben de soort projector die een papier dat op de tafel ligt op het bord projecteert. De helft van de tijd hebben we (onaangekondigd) een aangepast rooster en heb ik geen idee wat er gaande is. Het is dus wel wennen maar gelukkig zijn er genoeg mensen om me te helpen (en worden ze niet boos als de buitenlanders het niet begrijpen).

Het is erg fijn om met meerdere uitwisselingsstudenten naar dezelfde school te gaan. We weten van elkaar in welke situatie we zitten en we begrijpen hoe het is om weg te zijn van je vertrouwde omgeving. Een van de uitwisselingsstudenten is Emilie uit Noorwegen. Zij was ook op het Welcome Camp in New York City, dus we hadden elkaar al ontmoet voor we naar onze gastgezinnen gingen. Verder zijn er drie scholieren uit Brazilie (waaronder Fernanda en een die weggaat na een semester), twee uit Duitsland (waaronder een die twee jaar blijft), een uit Belgie (Emilie's gastzus), een uit Hongarije, een uit Italie, een uit Denemarken, een uit Zuid-Korea (gaat terug na dit semester) en een uit Spanje. Half Europa is dus aanwezig en ook Brazilie is gerepresenteerd.
Ondanks dat het erg gezellig is met m'n mede-'lot'genoten, probeer ik ook veel met Amerikaanse studenten op te trekken. Ik wil graag nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe vrienden maken en het Amerikaanse leven ervaren. Een goede mix van allerlei culturen dus!

-

Ik voel me ontzettend blessed and thankful dat ik in de McMillan familie ben geplaatst. Het voelt nu al als een tweede familie en ik voelde me vanaf het begin af aan op m'n gemak. Natuurlijk mis ik thuis af en toe, het zou heartless zijn als ik dat niet deed, maar het feit dat ik het zo naar m'n zin heb, helpt zeker met het reduceren van heimwee.

M'n gastzusje heeft het was lastiger. Ze heeft meer moeite met haar Engels en ze Facetimed veel met haar familie en vrienden, wat de heimwee erger maakt.
We moeten nog een beetje aan elkaar wennen. We hebben verschillende persoonlijkheden en komen uit totaal verschillende culturen. Daarnaast hebben we tot nu toe weinig 'familiemomenten' gehad omdat we veel op pad zijn (geweest). Maar het is ook zeker erg gezellig en ik vind het super leuk om eindelijk een zus te hebben. Ik hoop dat we wat meer naar elkaar toegroeien en dat Fernanda wat opener wordt richting ons, zodat we meer kunnen praten als een echte familie.

Ondanks dat veel dingen anders zijn, komt veel me toch bekend of in ieder geval niet vreemd voor. Ik kijk helemaal niet zoveel films, maar heb toch veel dingen op tv gezien. Daarnaast hebben de verhalen van returnees me erg goed voorbereid. Gelukkig hadden ze me ook verteld dat ik de eerste weken uitgeput zal zijn. Het vertalen en aanpassen aan alles kost energie en elke avond rond 8 uur verlang ik naar m'n bed.

Thuis en op school praten we veel over de verschillende landen. Ik vind het geweldig om verhalen te horen en meer te leren over andere landen, culturen, talen, gebruiken en religies. Ik kijk ontzettend uit naar de komende tien maanden en alle leuke dingen die we al hebben gepland.

-

Vanaf nu zal ik proberen wat regelmatiger een update te plaatsen. Hopelijk lukt het ons om binnenkort in een wat regelmatiger ritme te geraken en zal ik wat meer tijd hebben voor vrienden en andere dingen (waaronder bloggen). Ik waardeer alle berichtjes ontzettend en vind het super dat jullie allemaal meeleven. Bedankt daarvoor! Ik lees alles maar het lukt me helaas niet altijd om te reageren.

Bij deze:
Het gaat goed met me! Tot nu toe heb ik het ontzettend naar m'n zin en ik had me geen beter gezin kunnen wensen. Het is nog steeds wennen (in positieve zin) maar ik ben ontzettend blij dat ik deze keuze heb gemaakt!
Bedankt voor alle lieve woorden. Ik hoop dat het met jullie (ook) goed gaat! Talk to you soon!

Liefs, Anne.

Op naar Greenwood, Arkansas! (Day 5)

'Vandaag ga ik eindelijk mijn gastgezin ontmoeten!', was de gedachte die als eerste door me heen ging toen ik wakker werd. Vanwege mijn vluchttijden was ik ingedeeld in de laatste groep en dus vertrok ik om 8 uur richting het vliegveld. Al m'n kamergenootjes waren al vertrokken. Gelukkig was Eline als begeleider ook in de laatste bus geplaatst. Na een busritje van ongeveer een half uur kwamen we aan bij Newark airport. Nadat iedereen was ingecheckt, gingen we door security. Na security gingen de meeste mensen alleen verder. Voor het eerst in een week was er even niemand anders die ik kende en het voelde heerlijk om even niets te hoeven.

Op het vliegveld plaatste ik een Facebook-update:

Had a great time in New York the last few days! Met wonderful people and visited great places!
It was (already) hard saying goodbye, but I'm really looking forward to meeting my host family tonight!
Left the hostel at 8 o'clock this morning. My first flight to Atlanta leaves at 2 and after that I've to get on another plane to Little Rock. I hope to arrive in Greenwood at about 10 o' clock tonight after three more hours of driving home. Tomorrow is already my first day of school.
I'm trying to write an update for my blog but up until now I've had no time to post anything.
But (of course) thank you all for following and supporting me and sending me good-luck-messages!

Om 13:59 vetrok m'n eerste vlucht: New York City - Atlanta. Althans, dan zou die vetrekken. Met een uur vertraging stegen we uiteindelijk om tien voor 3 op. Aangezien ik op het vliegveld in Atlanta maar veertig minuten de tijd had om m'n andere vlucht te halen, was ik vrijwel zeker van dat dit niet zou gaan lukken. Wonder boven wonder landden we echter op de geplande tijd in Atlanta en met behulp van een steward en enkele andere passagiers wist ik gelijk welke kant ik op moest. Ruim op tijd kwam zat ik in het vliegtuig.

De tweede vlucht (17:25: Atlanta - Little Rock) ging snel voorbij. Bij het instappen stelde mijn buurvrouw zich aan me voor. Ze reageerde enorm enthousiast toen ik vertelde dat ik als uitwisselingsstudent een jaar in Arkansas zou wonen. Zelf was ze opgegroeid in Little Rock. Ze begon allemaal highligts in Arkansas op te schrijven en stelde me allerlei vragen over Nederland.

We landden een half uur eerder dan gepland, dus ik dacht dat m'n gastfamilie nog niet op het vliegveld zou zijn. Samen met Sarah en haar man liep ik naar de familiekamer om daar op ze te wachten. Opeens hoorde ik mijn naam ergens achter me. Daar stond Niane, nog 'binnen' de terminal. Blijkbaar hadden ze de dag ervoor problemen gehad om Fernanda op te halen omdat zij minderjarig is, en om te voorkomen dat dat opnieuw zou gebeuren, was Niane door security gegaan om mij nog voor de uitgang op te pikken. 

Daar ging m'n eerste ontmoeting. Verdwaasd draaide ik me om en samen liepen Niane en ik naar de rest van ons 'gezin': Stan en Fernanda. 

Nadat we mijn koffers hadden opgepikt en de rest van Sarah's familie hadden ontmoet (ik voelde gelijk de zuidelijke 'familie-sfeer') begonnen we aan de drie uur durende autorit naar Greenwood. Toen ik de auto zag, geloofde ik niet dat we daarin mochten stappen. Hij is wel twee keer zo groot als die van ons!

Niane had wat fruit en mueslirepen voor me meegenomen, aangezien ik geen tijd had gehad om te lunchen of avond te eten. Fernanda en ik voelden ons allebei wat misselijk tijdens de rit. De vermoeidheid zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld, en daarnaast zijn we niet gewend aan wegen met zoveel bochten. Gelukkig was het erg gezellig in de auto en we praten over van alles en nog wat. Ik voelde gelijk een klik met m'n nieuwe/tweede familie. Fernanda was stiller. Ze vertelde me dat ze veel moeite had met haar Engels en dat het niet echt hielp dat ze zo moe was. Ze was de dag ervoor om 9:45 uur ook in Little Rock geland, en was nu dus bezig aan haar derde drie uur durende rit. 

Rond half 9 kwamen we aan in Greenwood. Een van Niane's zonen en z'n gezin hadden thuis op ons gewacht en een welkoms-poster gemaakt. Ze gaven me een erg welkom gevoel! Daarnaast kwamen een familievriendin en haar zoon en zijn vriendinnetje langs. Miller en Bailee gaan naar dezelfde school en Bailee bood aan om ons de volgende ochtend mee te nemen naar ontbijt bij McDonals (Amerika!) met haar kerk lifegroup. Super! Zo zouden we gelijk nieuwe mensen ontmoeten! En natuurlijk Molly niet te vergeten: 'onze' hond. Alhoewel ik meer een kat-persoon ben, zorgt Molly ervoor dat ik honden ook leuk begin te vinden. Het is echt een schatje!

Volledig gesloopt sprong ik nog snel onder de douche en zocht ik om 10 uur 'n bed op. M'n jaar in America was officieel begonnen! Nog snel plaatste ik een bericht op Facebook:

First night in my new home! Took a shower last night and slept like a baby. Unfortunately my phone was still on New York time so I got up an hour early..
Thank you Niane, Stan and Fernanda for picking me up at the airport, and thank you everyone who came by last night (and who decorated the house) to meet me and who is willing to help me and Fernanda out on our first day(s). You all make me feel very welcome. I really appreciate it!
Now getting ready for school. We'll be picked up at 7 to have breakfast at McDonalds (guess I'm in America). Very nervous and exited for our first day!

Precies hoe ik me een Amerikaans bed had voorgesteld!

New York Welcome Camp (Day 2-5)

Dag 2

De eerste ochtend (tweede dag) in aan de andere kant van de oceaan: ontbijt om 7 uur. Ondanks dat we aan een stuk door geslapen hadden, waren we allemaal doodmoe. Het ontbijt was enorm! Bagels, scrammbled eggs, sausages, croissants, donuts, muffins, cinnamon bunns, fruit, cereal en nog veel meer! 

Om 8:45 uur was de tweede homeroom meeting. Er werd verteld wat we die dag precies gingen doen en we kregen onze metrokaartjes. Rond 9 uur vertrokken we samen met groep Blauw richting de metro (vijf minuten lopen). Snel instappen en met z'n allen er weer uit bij de halte bij Times Square.

Op Times Square kregen we ongeveer drie kwartier de tijd om zelf rond te lopen. Samen met de Finse tweeling en een aantal kamergenootjes liepen we een stuk langs de intense gebouwen en we zijn een paar winkels ingeweest. 

Nadja, Christina, Anne, Peter, Maria, Maaike en Jenni

Na een korte stop op Times Square pakten we de metro richting 5th Avenue. Vanaf hier moesten we een heel stuk lopen richting Rockefeller Centre/Top of the Rock. Rond 11 uur gingen we met de lift (enorm snel en ontzettend leuk verlicht) naar boven. 

WAUW!

Wat een geweldig uitzicht over New York heb je vanaf de top!

Anne, Christina, Jenni en Maria 

(Foto's van het uitzicht zelf staan op m'n camera en nog niet op m'n laptop.)

Hierna hadden we ongeveer twee uur vrije tijd. Samen met twee begeleiders en een hele club hopees liepen we terug naar Bryant Park waar Broadway artiesten liedjes zongen. Onder het genot van deze liedjes aten we onze lunch.

Om half twee moesten we terug zijn bij Rockefeller Centre. We hadden onthouden dat het ongeveer een kwartier lopen was en dat je, vanaf Bryant Park, alleen maar rechtdoor hoefden te lopen. Om 10 over 1 vertrokken we dus richting het verzamelpunt. Na tien minuten te hebben gelopen vonden we het toch wel vreemd dat we nog geen hoog gebouw zagen. We zaten toch echt op de goede weg? We herkenden veel andere dingen wel die we tegenkwamen. We besloten toch maar onze kaart erbij te pakken, en ja hoor: we waren 10 minuten de verkeerde kant uit gelopen. Het bleek dat er vanuit Bryant Park twee lange straten in een hoek van 90 graden twee verschillende kanten op liepen. Eerst maar teruglopen naar het vertrekpunt en dan de goede straat pakken. Onderweg belden we onze groepsleider dat we te laat zouden zijn.

Toen we ons eindelijk weer bij de groep hadden gevoegd, liepen we, inclusief een korte stop bij de St. Partick's Cathedral, door naar het winkelgebied vlak bij Central Park op 5th Avenue. Ook hier kregen we weer twee uur vrije tijd. Na een dag lang reizen, een kort nachtje en al het (snelle) lopen was ons groepje echter doodmoe en dus besloten we een lekker plekje te zoeken in Central Park. Vlak voor (ruim voor) we moesten verzamelen zijn we nog even bij de Starbucks gestopt.

Na een wandeling van ongeveer een uur met de hele groep door Central Park pakten we de metro terug naar het hostel. Hier stond het avondeten al bijna op ons te wachten.

Na het eten had iedereen de keuze om in het hostel te blijven of om terug te gaan naar Times Square, dat er verlicht nog mooier uit zou zien dat wat we die ochtend hadden ervaren. Iedereen besloot nog een keer het ritje met de metro te maken en rond half 9 stapten we weer uit bij Times Square.

Het was zeker indrukwekkender met alle borden verlicht! Al viel het me (vanuit het punt waar wij stonden) nog mee in vergelijking met de beelden die je ziet in films. Met dezelfde groep als waar we de hele dag mee hadden rondgetoerd, gingen we op zoek naar 'de trap' die je een goed uitzicht zou moeten geven over de verlichte straat.

Gevonden! - Peter, Ida, Maria, Anne, Jenni, Christina, Maaike, Theresa en Nadja

Om half 11 's avond arriveerden we weer bij het hostel. Iedereen was doodmoe en dus zijn we als een speer naar boven gerend (voor zover dat nog mogelijk was) en in bed gedoken!

Dag 3

De derde dag in New York: mijn 18e verjaardag! Opnieuw een homeroom meeting om kwart voor 9 en daarna opnieuw in de metro. Dit keer richting de uitgang vlak bij de Miss Ellis, de veerboot naar Liberty Island en Ellis Island. 

Wat schommelde die boot! Voor we vertrokken hadden we de aankomende boten al als een gek op een neer zien gaan en ja, je voelde het echt. Gelukkig konden we helemaal op het bovenste dek bij de reling staan en hadden we een goed uitzicht over het water. 

Na ongeveer twintig minuten varen kwamen we aan bij Liberty Island. Op het eiland kregen we anderhalf uur de tijd om rond te lopen (niet dat er zoveel te doen was). We zijn (weer met dezelfde groep) aan de voorkant langs het Statue of Liberty gelopen en hebben een Billy's (fresh lemonade) gekocht.

Michaela, Anne, Christina, Maria en Petra

Op de terugweg op de Ferry zijn we langs Ellis Island gevaren, het eiland waar immigranten zich vroeger moesten melden en waar werd bepaald of zij het land in mochten of niet, maar we zijn het eiland niet opgeweest. 

Toen we weer aan vaste wal varen liepen we richting het Financial District (inclusief Wallstreet). Hier hebben we een paar 'hoogtepunten' bekeken, maar iedereen had vooral erg lamme benen en behoefte aan iets te eten. Uiteindelijk belandden we bij Burger King. Tijdens de lunchpauze van een uur wilden we naar het 9/11-memorial, maar hier hadden we door de lange rijen helaas geen tijd meer voor.

Na de lunch liepen we door naar Chinatown. We kregen twee uur de tijd om rond te lopen en souvenirs te kopen, maar ook deze keer belandden we in een koffiezaak. We hebben het wel heel gezellig gehad en gesproken over New York en de uitwisseling. 

Vlak voor het avondeten om 7 uur kwamen we aan bij het hostel. Tijd voor het avondeten. Dit keer begonnen we echter met het toetje: mijn verjaardagstaart! De begeleiders hadden een taart voor me besteld en zelfs als cadeautje een I-heart-NY t-shirt voor me gekocht. De hele groep heeft voor me gezongen (het werd even akelig stil tijdens 'happy birthday dear ...', aangezien een deel van de groep mijn naam niet wist en hij in vrijwel elke taal anders uitgesproken wordt) en daarna hebben we de taart in (jawel) 105 kleine stukjes gesneden. Aangezien normaal vrijwel iedereen op vakantie is op 14 augustus, was dit mijn grootst bezochte verjaardag ooit!

's Avonds hadden we weer de keuze: in het hostel blijven of naar Brooklyn Hights om de New York City skyline at night te zien. Aangezien ik me helemaal niet lekker voelde heb ik nog even getwijfeld over wat ik zou doen, maar ik ben ontzettend (!!!) blij dat ik toch ben gegaan! Brooklyn Hights was mijn favoriete onderdeel van het hele kamp (en velen waren het met mij eens). Het was het enige moment waarop we niet hoefden te haasten en waarop je tijd had om foto's te maken en daarna het beeld echt in te laten zinken (en waarop de temperatuur niet vertsikkend was). Ik had nog wel uren langer van het uitzicht willen genieten!

Theresa, Jenni, Anne en Maria

Deze avond waren we pas om half 12 weer in het hostel. Snel ons bed in dus!

Dit is het bericht dat ik die avond op Facebook heb geplaatst:

Quoting Katharina: "best birthday ever!"

First Liberty Island and the Statue of Liberty, later on the Financial District, Chinatown and tonight Brooklyn Hights to see the New York skyline at night (one of the most beautiful things I've ever seen!).
The camp leaders even got me an (Oreo) birthday cake and an I-heart-NY t-shirt.
Thank you all guys here in New York City for being part of this very special 18th birthday and thank you everyone for all the birthday- and have-fun-in-the-States-wishes!

Dag 4

De vierde en laatste volledige dag van het Welcome Camp. Een uurtje later verzamelen dit keer omdat we de dag ervoor zo laat 'thuis' waren. 

De laatste dag was de 'vrije keuze'-dag. Er werden drie groepen gevormd:

• Tour door Central Park;
• Shoppen;
• Coney Island.

Ik besloot naar het strand op Coney Island te gaan. M'n lichaam was te moe voor nog een dag wandelen en bovendien hadden we al een deel van Central Park gezien. Shoppen klonk natuurlijk aanlokkelijk maar ik wilde niet 'al' m'n geld al in de eerste dagen uitgeven. Coney Island was de perfecte, relaxte en gezellige keuze. Daarbij speelde ook mee dat ik de volgende dag weer de hele dag op pad zou zijn (doorreizen naar Greenwood) en dat ik maandagochtend gelijk naar school zou moeten.

Het was een rit van ongeveer een uur en drie kwartier naar Coney Island. Gelukkig was het erg gezellig en met al die mensen uit verschillende landen en verschillende culturen hadden we genoeg te bespreken. 

Aangekomen bij het strand ploften we neer op de verzamelplek en vanaf dat moment waren we vier uur lang vrij om te zonnen, te zwemmen en rond te lopen. We hebben lang in de zon gelegen, zijn een paar keer het water in geweest en hebben (op aanraden van de begeleiders) hotdogs gegeten bij Nathan's.

Om 5 uur verzamelden alle groepen weer in het hostel. Het was tijd om de koffers (weer) in te pakken, te eten en de reisdocumenten voor de volgende dag door te nemen. Daarnaast was het tijd om afscheid te nemen. De hopees zouden de volgende dag in drie groepen vertrekken dus je zou de meeste mensen niet meer zien. Deze laatste avond voelde best wel raar. In een paar dagen had je mensen zo goed leren kennen en we hadden elkaar meegemaakt op alle momenten van de dag, en dan moesten we alweer afscheid nemen. We maakten de wildste plannen over een grote Europa-tour met z'n allen om iedereen in zijn of haar eigen land te bezoeken. 

Aangezien de eerste bus de volgende ochtend (nacht) om kwart voor 4 zou vetrekken, gingen we vroeg naar bed. Ik heb een super leuke tijd gehad die eerste dagen tijdens het Welcome Camp. We waren allemaal ontzettend moe maar we hebben veel gezien, nieuwe vrienden gemaakt. Wat ik jammer vond, was dat we tijdens het lopen in het centrum weinig tijd hadden om om ons heen te kijken, aangezien je de hele tijd moest opletten dat je bij de groep bleef. Wat me het meest verbaasde in New York was het extreme verkeer: niemand houdt zich aan de regels en je hoort overal toeters. Maar het was natuurlijk een super start van wat hopelijk een super jaar wordt, en ik hoop daadwerkelijk m'n New York vrienden ooit thuis op te zoeken! Op dit moment kijk ik er ontzettend naar uit om (eindelijk) m'n gastgezin te ontmoeten en te zien hoe alles en iedereen er in het echt uit ziet. Op naar Greenwood, Arkansas!

Vertrek! (Day 1)

De eerste update(s) vanuit Amerika! Tot nu toe heb ik nog geen tijd gehad om iets te posten, vandaar meerdere blogs in een keer (er komen er nog meer aan!):

Woensdag 12 augustus 2015 om 3 uur 's ochtends stond ik naast m'n bed: de reis-dag! Als we op reis gaan ben ik altijd zenuwachtig, en zeker vandaag, aangezien ik nog nooit zo ver heb gevlogen en omdat het 'afscheidmoment' nu wel heel erg dichtbij kwam. 

Tussen 3 en 5 hebben mama en ik de laatste dingen geregeld, gecheckt of ik alles had en ik heb afscheid genomen van Doortje. Deze twee uren zijn echt als een speer voorbij gegaan en ik besefte me niet echt dat ik een jaar lang niet meer in m'n eigen huis zal rondlopen.

Met de trein van half 6 vertrokken we richting Schiphol, waar we kort na achten aankwamen. Bij de incheck balie stonden Maaike (en een heel uitzwaai-comité), een into-hopee, en Tim, een into-returnee.

Om half 9 moesten we inchecken en kregen we onze boarding passen. Vanaf toen hadden we nog een uur de tijd om afscheid te nemen. Mama en ik hebben koffie en een sapje gedronken en buiten bij de vliegtuigen gekeken. Ondanks dat ik het natuurlijk erg fijn vond om nog een uur met mama te zijn, waren we de tijd ook een beetje aan het uitzitten. We wisten dat het afscheid eraan zat te komen en keken elke paar minuten op de klok.

Om 10 uur was het dan echt zover: afscheid nemen en door security. Van tevoren had ik gedacht dat ik het tijdens deze laatste momenten super moeilijk zou hebben, maar het viel gelukkig mee (relatief gezien). Natuurlijk was het super lastig om dag te zeggen, maar ik had ook super veel zin om te gaan en het voelde niet alsof ik echt voor tien maanden afscheid moest nemen.

Ons uitzwaaicomite

Toen Maaike en ik eenmaal door security waren, ging het erg snel. We moesten gelijk doorlopen naar de gate, waar al erg veel mensen zaten te wachten. Hier ontmoetten we ook Peter, een into-hopee die niet op het PDS was. Daarnaast zagen we enkele anderen met een into-t-shirt aan.

There we go ... !

Tijdens de vlucht zaten Maaike en ik gelukkig naast elkaar. Onderweg hebben we voornamelijk films gekeken en geprobeerd te slapen (wat natuurlijk niet lukte). Het vliegtuig-eten viel me heel erg mee en de tijd ging nog redelijk snel voorbij.

Om kwart voor twee landden we op JFK, New York. Border security kwamen we vlot door en bij de bagageband kwamen we gelijk andere into-hopees tegen: een tweeling uit Finland. Samen zijn we naar de aankomsthal gelopen. Daar voegden zich langzaamaan steeds meer into’ers bij de groep, tot we uiteindelijk met ongeveer tien man waren. We zagen echter niemand met een into-bordje of t-shirt aan om ons op te halen. Na een half uur zoeken besloten we Eline te bellen. Er bleken allerlei problemen met andere vluchten te zijn, waardoor de Camp Leaders nog bij de andere terminals stonden. Rond drie uur werden we opgepikt en zijn we via een omweg van drie terminals en een stop van een uur in een andere aankomsthal naar de bus gelopen die ons naar het hostel bracht. De groep was super gezellig en tijdens de busrit zagen we al een stukje van New York.

Toen we om 7 uur bij het hostel aankwamen, ontvingen we eerst onze kamersleutel en brachten we onze koffers naar de kamers. Samen met 5 anderen sliep ik op een kamer op de vierde verdieping. Daarna was het eerst tijd voor het avondeten. Na een lange dag reizen had (bijna) iedereen enorme trek. Ook tijdens het eten zaten we met dezelfde groep als waarmee we het vliegveld rondvlogen. 

Om 9 uur (toen eindelijk alle 101 studenten en 5 (!) begeleiders) in het hostel waren, hadden we de eerste homeroom meeting. We werden ingedeeld in vier groepen (ik zat ik groep Geel) en kregen de eerste informatie over de dagen die zouden volgen.

Na de meeting, rond half 11, was het eindelijk tijd om naar de kamers te gaan. Ik weet niet hoe het in de andere kamers was, maar wij zijn allen gelijk als een blok in slaap gevallen.

Dit is het Facebook bericht dat ik die avond op Facebook heb geplaatst:
After more than 24 hours of traveling, waiting, saying goodbye, translating and meeting new people, I'm getting my first (short) night of sleep in New York City.
It was an intense day but I also met a bunch of amazing people already and had a lot of fun!
I still don't realize that I arrived in the United States of America and that I'm not going to leave for the following ten months, but it is true and the adventure has started!
I'm really looking forward to the next few days (and my birthday) in New York and after that meeting my host family and host sister this Sunday!
After months of preparation, everything is finally getting real! After more than 24 hours of traveling, waiting, saying goodbye, translating and meeting new people, I'm getting my first (short) night of sleep in New York City.
It was an intense day but I also met a bunch of amazing people already and had a lot of fun!
I still don't realize that I arrived in the United States of America and that I'm not going to leave for the following ten months, but it is true and the adventure has started!
I'm really looking forward to the next few days (and my birthday) in New York and after that meeting my host family and host sister this Sunday!
After months of preparation, everything is finally getting real!

Grote verandering en veel spanning (Day -1)

Één dag voor vertrek heeft er nog/al een grote verandering plaatsgevonden:

Ik ben overgeplaatst naar een ander gastgezin.

Gistermiddag kreeg ik op Facebook een vriendschapsverzoek van een Amerikaanse mevrouw, maar omdat ik geen idee had wie ze was, heb ik het verzoek afgewezen.
Vannacht rond 3 uur (ik slaap slecht de laatste dagen) kreeg ik een nieuw vriendschapsverzoek van deze mevrouw en ongeveer tegelijkertijd ontving ik een email van iemand met dezelfde naam.
In deze mail, afkomstig van Niane en Stanley, stond dat zij volgend jaar mijn gastouders zullen zijn. Ze wonen ongeveer drie uur van Little Rock en halen me zondag van het vliegveld.

Dit vond ik natuurlijk een erg vreemd bericht want ik had toch al een gastgezin (Megan en Sophie). Ik ben gaan zoeken op Facebook en zag dat Fernanda (m'n Braziliaanse gastzusje) geen 'vrienden' meer was met Megan. Ze was echter ook niet bevriend met Niane.
Om 9 uur vanochtend kon ik eindelijk (!) Into Nederland bellen om te vragen of zij iets wisten van een overplaatsing. Lianne en Froukje wisten echter van niks. Ze beloofden om gelijk met de Amerikaanse afdeling te bellen als deze open zou gaan (rond 3 uur 's middags Nederlandse tijd).
Ondertussen had ik Fernanda een berichtje gestuurd op Facebook met de vraag of zij meer wist. Ze vertelde me dat ze enkele dagen eerder een bericht had ontvangen van Megan dat zij en Sophie geen gastgezin meer konden zijn vanwege een 'probleem' in de familie. Fernanda was echter niet bij hetzelfde gezin geplaatst als ik.
Dit vond ik erg jammer. Sinds we weten dat we in hetzelfde gezin waren geplaatst, hebben Fernanda en ik regelmatig contact gehad. Bij Niane en Stan zou ik nu het enige - thuis wonende - kind zijn.
We hebben zowel de organisatie in Nederland als in Brazilië dus gevraagd of ze willen kijken of er nog een mogelijkheid is om toch nog samen te worden geplaatst.

De hele dag heb ik over en weer contact gehad met Into Nederland, Niane en Fernanda. Rond 3 uur wist ik zeker dat ik bij de McMillan Family zou gaan wonen, maar Fernanda had nog geen nieuwe plaatsing. Zij zou in eerste instantie tijdelijk bij onze Local Representative gaan wonen.
Een uur later werd ik echter weer gebeld door Into Nederland met de mededeling dat ook Fernanda bij hetzelfde gezin kon komen wonen. Niane en Stanley hadden in mijn introductiebrief gelezen dat het mij erg leuk leek om (een) broertje(s)/zusje(s) te hebben dus wellicht vonden ze het een goed idee om Fernanda ook in huis te nemen.

M'n nieuwe gastgezin ziet er heel leuk uit! Mijn gastouders komen erg aardig en geïnteresseerd over, ze vragen naar mijn interesses, waarmee ze me kunnen helpen en wat ik fijn zou vinden, familie is erg belangrijk voor ze en het lijkt een stabiel gezin. Ze willen graag dat ik me welkom en op m'n gemak voel en het hele gezin kijkt uit naar mijn/onze komst.

Dit was niet de manier waarop ik me de laatste dag voor vertrek had voorgesteld. Natuurlijk ben ik blij dat al voor mijn vertrek duidelijk is geworden dat de situatie in m'n oude gastgezin op dit moment niet geschikt is en dat ik nu in een (volgens mij) super leuk en gezellig gezin ben geplaatst, maar ik had het graag iets eerder willen weten. Niane vertelde me namelijk dat zij al enkele weken wist dat ik zou komen, maar Into Nederland en ik wisten nog van niets.
Wel vertrek ik nu met een veel fijner gevoel uit Nederland. Ik weet niet waarom, maar er is een soort spanning van me afgevallen die er blijkbaar al maanden heeft gezeten. Op deze manier ga ik veel meer 'blanco' het avontuur in.

Aangezien de plaatsing nog net niet helemaal rond is, kan Into mij de informatie over en de foto's van m'n nieuwe gastgezin nog niet sturen, dus die ontvang ik waarschijnlijk als ik al in New York ben.
Wel kijk ik nu nog meer uit naar het avontuur en ik kan niet wachten om iedereen te ontmoeten en alles in het echt te zien. Nog een paar dagen en dan kom ik (als het goed is) voor een jaartje in m'n nieuwe thuis!

Graduation/Birthday/Goodbye-Party (Day -4)

Gisteravond was het dan zo ver: mijn Graduation/Birthday/Goodbye-Party. Een feestje om te vieren dat ik ben geslaagd en dat ik bijna jarig ben, en om afscheid te nemen. Dinsdag en donderdag waren mama en ik al naar de Makro geweest om inkopen te doen. We hoefden vandaag alleen nog het stokbrood en de taart op te halen en de locatie Amerika- en barbecue-proof te maken.

Het feest werd gehouden in mijn oude BSO (BSO Schildersbuurt). Ons huis is te klein om te koken voor veertig man dus bij de BSO hadden we de Grote Zaal afgehuurd. Daarnaast konden we in de tuin zitten en buiten barbecueën.
Het voelde erg vertrouwd om het feest te geven op een locatie waar ik tien jaar lang zo'n drie keer per week ben geweest. Ondanks dat de indeling van het gebouw redelijk is veranderd, weet ik nog steeds overal de weg te vinden en ik ken de meeste begeleiders. 

Om half 4 begonnen we met heen en weer rijden tussen thuis en de BSO (2 minuten met de auto) om alle spullen (food en non-food) te verplaatsen. Om 4 uur stond alles in de keuken van de BSO en konden we beginnen met spullen klaarzetten, versieren, eten snijden, et cetera. Gelukkig waren een paar toppers (Jildau, Mignon, Claske en Wieger: bedankt!) bereid om te komen helpen met dit alles.

We waren al lekker op weg met de voorbereidingen en hadden de taken redelijk verdeeld toen het even best wel mis ging. De BSO heeft twee frituurpannen, maar er was ons verteld dat deze eigenlijk nooit gebruikt worden en dat niet bekend was hoe (goed) ze het nog deden. De eerste pan kwam veilig uit de opslag beneden maar met de tweede ging het niet zo makkelijk. Ik pakte de pan uit de kast en moest een bocht maken om hem op til-hoogte te krijgen. Hierdoor viel de deksel van de pan en kiepte de inhoud (blijkbaar was de pan toch gebruikt) vanaf m'n nek tot m'n tenen over me heen. Ik hoopte nog even dat het water was maar helaas: ik stond in een enorme plas olie en was volledig doorweekt! Dat stond niet in de planning! Eerst maar naar huis, kleren en schoenen in een sopje, douchen, schone kleren zoeken en weer richting de BSO. Gelukkig was de rest doorgegaan met voorbereiden.

Door dit hele gebeuren waren we echter meer dan een half uur tijd verloren dus ging alles wat chaotisch en hadden we de rest van de avond het gevoel dat we steeds 'een stap achter' lagen. Daarnaast heb ik hierdoor helaas ook geen foto's kunnen maken van de Grote Zaal toen deze volledig versierd was en klaar was voor de gasten.

Vlak voor zessen kwamen de eerste mensen en vanaf toen kwamen ze in groepjes binnenstromen. Gelukkig was het heerlijk weer (en stond het drinken koud) dus konden mensen zowel buiten als binnen zitten. In de Grote Zaal had ik op een wand informatie en foto's opgehangen over/van Arkansas, Bryant High School, Megan, Sophie en Fernanda. Zo konden mensen zelf langslopen en kregen ze een kleine impressie van mijn leven volgend jaar. Ondertussen verzorgde Jildau (dankjewel!) de eerste etens-ronde: bitterballen! Typisch Nederlands!

Nederland vs. Amerika

Informatie over en foto's van m'n gastgezin, huis en school

Rond half 8 gingen we over op de Amerikaanse ronde: hamburgers (met salade en stokbrood)! Het was een soort lopend buffet met schalen met broodjes, sla, tomaat, komkommer, ui en augurk en flessen met saus, zodat iedereen z'n eigen hamburger kon 'bouwen'. Hier een speciaal bedankje aan Wisse voor het verzorgen van de hamburgers!

En toen waren we bij het toetje aanbeland: een foto-taart (van de Jumbo), met de foto van mijn diploma-uitreiking, en bubbels! Voor het toetje was iedereen naar binnen verplaatst (voor mensen met een korte broek en korte mouwen werd het buiten toch wat fris) dus aan de U-vormige tafel hebben we geproost. Het voelde een beetje vreemd om m'n hoofd door midden te snijden maar gelukkig was de taart erg lekker.

De foto-taart

Na het toetje (en ook al een beetje ervoor) vertrokken mensen geleidelijk aan. De hele avond ging zo snel voorbij en ik vloog van hot naar her, maar volgens mij heb ik de meeste mensen wel gesproken (ik had hier graag meer tijd voor gehad!). Tijdens het afscheid nemen realiseerde ik me niet echt dat ik daadwerkelijk voor een jaar afscheid nam. Ik weet wat er gaat gebeuren en ik vertrek ook al over een paar dagen, maar aangezien ik nog wel een paar dagen thuis ben en niet linea recta het vliegtuig instapte, voelde het niet als 'dag zeggen voor een jaar'. Van tevoren had ik verwacht dat ik 's avonds echt een emotioneel wrak zou zijn, maar dat viel gelukkig mee. Ik denk dat ik me op de dag van vertrek naar New York wel heel verdrietig zal voelen, maar ik was erg blij dat ik gisteravond gewoon kon blijven nadenken. Daarnaast is contact houden tegenwoordig goed mogelijk en bovendien ben ik over tien maanden alweer terug (ieks!).

Tot 11 uur hebben we met een klein groepje nog wat gedronken en popcorn en M&M's gegeten. Toen iedereen weg was, zijn Wieger, mama en ik al begonnen met opruimen: eten naar de keuken, gebruikte borden en glazen in de vaatwasser, afval in vuilniszakken, klapstoeltjes tegen de muur en persoonlijke spullen mee naar huis. Vandaag zijn we verder gegaan met schoonmaken (helaas moeten we morgen weer terug), de tafels en stoelen terugbrengen naar de zolder, de versieringen van de muren halen en de koelkasten legen (we hebben ook nog een paar vriendinnen met studentenkamers blij kunnen maken met een kleine voorraad!). Als laatste, Wieger: ontzettend bedankt voor het helpen klaarzetten, het schoonmaken van het olie-hok en het helpen opruimen!

Daarnaast wil ik bij deze graag iedereen nogmaals bedanken voor het komen, de lieve woorden, de mooie wensen en de leuke cadeaus! Ik vond het een erg gezellige avond (en vond het eten erg lekker) en heb me ondanks het frituurpan-incident en het van hot naar her vliegen erg relaxt gevoeld.
De komende dagen ben ik nog erg druk met de laatste voorbereidingen en het afscheid nemen van de laatste mensen (en dieren), en vanaf woensdag ga ik zoveel mogelijk genieten in de States. Ik zal jullie proberen zoveel mogelijk op de hoogte te houden van mijn avonturen en ik kom graag na terugkomst mijn verhalen persoonlijk vertellen!

~

Als het je leuk lijkt om (in de toekomst) meer verhalen over mijn Amerika-avontuur te lezen, abonneer je dan gratis op deze blog door in het 'Subscribe'-vakje je e-mail adres in te vullen (bovenin de rechter zijbalk). Hierna krijg je een mailtje (check ook je spam-inbox!) om je abonnement te bevestigen. Op deze manier krijg je elke keer automatisch een mailtje als ik een nieuw bericht heb geplaatst. Ik zou het in ieder geval leuk vinden als je me blijft volgen!

United States Consulate General - Amsterdam (Day -9)

... wat een onderneming!

Vanochtend om 10 uur had ik een afspraak bij het Amerikaanse consulaat in Amsterdam voor de aanvraag van m'n visum (J-1: Exchange Visitor). Deze afspraak was redelijk last minute, maar door technische problemen bij het consulaat was vandaag de eerste afspraak-mogelijkheid in maanden.

Om half 7 vanochtend vertrokken mama en ik op de fiets richting het station en om kwart voor 7 zaten we in de trein richting Amsterdam Zuid.
We waren behoorlijk vroeg, omdat we met een trein later het waarschijnlijk net niet zouden halen, dus vanaf Zuid konden we rustig op zoek naar de tram.

Rond half 10 liepen we het terrein van het consulaat op. Het zag er al erg indrukwekkend uit: een mooi gebouw in Oud Zuid, omringd door hekken, met dikke en zware deuren en allemaal security guards voor de ingang.

Van Into had ik informatie gekregen over wat ik moest meenemen naar het consulaat en door verhalen van Into-vriendinnen wist ik al een beetje wat er zou gebeuren, maar ik wist eigenlijk niet wat ik moest verwachten en was toch wel een beetje zenuwachtig.

Ondanks dat m'n afspraak pas over een half uur zou zijn, besloot ik toen we om half 10 aankwamen alvast in de rij voor de deur te aan te sluiten. De veiligheidsman stelde me (in het Engels) enkele vragen en met een detector werd gecontroleerd of ik geen gevaarlijke voorwerpen bij me had.
Vanwege drukte binnen moesten we tot ongeveer 5 voor 10 buiten wachten (gelukkig was het lekker weer!). Toen we naar binnen mochten, werd eerst ons paspoort gecontroleerd en moesten we door een security-poortje (inclusief het tijdelijk inleveren van ijzeren voorwerpen). Omdat binnen nog steeds alle stoelen bezet waren, wachtten we hier ook nog een tijdje.

Rond 10 over 10 mochten we door de dikke zware deur naar de 'ruimte waar het allemaal gebeurt'. Achter tegen de muur waren vier balies met daarvoor meerdere rijen stoelen die met hun rug naar de balies toe stonden opgesteld. Bij het controleren van het paspoort had je een nummer gekregen en op volgorde van deze nummers werd je opgeroepen. Weer een kwartier later (ik heb geen idee wat die 'afspraak' om 10 uur nou voor nut had) werd ik opgeroepen om naar één van de balies te komen (de Engelstalige). De mevrouw aan de andere kant van het glas stelde me enkele vragen, ik moest sommige papieren afgeven en er werden vingerafdrukken genomen. Af en toe verstond ik de vrouw niet omdat het best wel rumoerig was, maar na drie minuten kon ik alweer een plaatsje zoeken.

Om kwart voor 11 werd mijn nummer weer opgeroepen, dit keer door de Engelssprekende man achter de 'interview'-balie. Hij stelde me kort een paar vragen over wat ik ging doen en waar ik naartoe ging maar hij gaf me vooral advies over enkele leuke steden in de buurt van Bryant. Binnen vijf minuten zei de man dat mijn visum was goed gekeurd en dat ik kon gaan.

Ongeveer een uur later stond ik dus weer voor het consulaat. Mama mocht niet mee naar binnen en zat in de schaduw (geen zon!) wat te lezen. Van tevoren was het toch wel even spannend of alles wel goed zou gaan (anders zou ik niet kunnen vertrekken op 12 augustus), maar uiteindelijk viel het allemaal wel mee (gelukkig!). Het vervelendst vond ik dat ik geen idee had wat er zou gaan gebeuren en hoe lang het zou duren; je kreeg echt een minimale hoeveelheid aan informatie. Gelukkig zaten er met mij nog veel andere mensen te wachten en kon ik uit hun gesprekken wel een beetje opmaken hoe het verder zou gaan.

Aangezien we toch in Amsterdam waren, hebben mama en ik er een middagje lunchen, 'shoppen' (m'n koffer zit vol) en zere voeten achteraan geplakt. Van 11:00 uur tot 17:00 uur hebben we met dertig graden door de overvolle en zonovergoten straten van de hoofdstad gelopen. Om vijf uur namen we - half slapend - weer de trein richting Groningen.

-

Als het je leuk lijkt om (in de toekomst) meer verhalen over mijn Amerika-avontuur te lezen, abonneer je dan gratis op deze blog door in het 'Subscribe'-vakje je e-mail adres in te vullen (bovenin de rechter zijbalk). Hierna krijg je een mailtje (check ook je spam-inbox!) om je abonnement te bevestigen. Op deze manier krijg je elke keer automatisch een mailtje als ik een nieuw bericht heb geplaatst. Ik zou het in ieder geval leuk vinden als je me blijft volgen!