Graduation/Birthday/Goodbye-Party (Day -4)

Gisteravond was het dan zo ver: mijn Graduation/Birthday/Goodbye-Party. Een feestje om te vieren dat ik ben geslaagd en dat ik bijna jarig ben, en om afscheid te nemen. Dinsdag en donderdag waren mama en ik al naar de Makro geweest om inkopen te doen. We hoefden vandaag alleen nog het stokbrood en de taart op te halen en de locatie Amerika- en barbecue-proof te maken.

Het feest werd gehouden in mijn oude BSO (BSO Schildersbuurt). Ons huis is te klein om te koken voor veertig man dus bij de BSO hadden we de Grote Zaal afgehuurd. Daarnaast konden we in de tuin zitten en buiten barbecueën.
Het voelde erg vertrouwd om het feest te geven op een locatie waar ik tien jaar lang zo'n drie keer per week ben geweest. Ondanks dat de indeling van het gebouw redelijk is veranderd, weet ik nog steeds overal de weg te vinden en ik ken de meeste begeleiders. 

Om half 4 begonnen we met heen en weer rijden tussen thuis en de BSO (2 minuten met de auto) om alle spullen (food en non-food) te verplaatsen. Om 4 uur stond alles in de keuken van de BSO en konden we beginnen met spullen klaarzetten, versieren, eten snijden, et cetera. Gelukkig waren een paar toppers (Jildau, Mignon, Claske en Wieger: bedankt!) bereid om te komen helpen met dit alles.

We waren al lekker op weg met de voorbereidingen en hadden de taken redelijk verdeeld toen het even best wel mis ging. De BSO heeft twee frituurpannen, maar er was ons verteld dat deze eigenlijk nooit gebruikt worden en dat niet bekend was hoe (goed) ze het nog deden. De eerste pan kwam veilig uit de opslag beneden maar met de tweede ging het niet zo makkelijk. Ik pakte de pan uit de kast en moest een bocht maken om hem op til-hoogte te krijgen. Hierdoor viel de deksel van de pan en kiepte de inhoud (blijkbaar was de pan toch gebruikt) vanaf m'n nek tot m'n tenen over me heen. Ik hoopte nog even dat het water was maar helaas: ik stond in een enorme plas olie en was volledig doorweekt! Dat stond niet in de planning! Eerst maar naar huis, kleren en schoenen in een sopje, douchen, schone kleren zoeken en weer richting de BSO. Gelukkig was de rest doorgegaan met voorbereiden.

Door dit hele gebeuren waren we echter meer dan een half uur tijd verloren dus ging alles wat chaotisch en hadden we de rest van de avond het gevoel dat we steeds 'een stap achter' lagen. Daarnaast heb ik hierdoor helaas ook geen foto's kunnen maken van de Grote Zaal toen deze volledig versierd was en klaar was voor de gasten.

Vlak voor zessen kwamen de eerste mensen en vanaf toen kwamen ze in groepjes binnenstromen. Gelukkig was het heerlijk weer (en stond het drinken koud) dus konden mensen zowel buiten als binnen zitten. In de Grote Zaal had ik op een wand informatie en foto's opgehangen over/van Arkansas, Bryant High School, Megan, Sophie en Fernanda. Zo konden mensen zelf langslopen en kregen ze een kleine impressie van mijn leven volgend jaar. Ondertussen verzorgde Jildau (dankjewel!) de eerste etens-ronde: bitterballen! Typisch Nederlands!

Nederland vs. Amerika

Informatie over en foto's van m'n gastgezin, huis en school

Rond half 8 gingen we over op de Amerikaanse ronde: hamburgers (met salade en stokbrood)! Het was een soort lopend buffet met schalen met broodjes, sla, tomaat, komkommer, ui en augurk en flessen met saus, zodat iedereen z'n eigen hamburger kon 'bouwen'. Hier een speciaal bedankje aan Wisse voor het verzorgen van de hamburgers!

En toen waren we bij het toetje aanbeland: een foto-taart (van de Jumbo), met de foto van mijn diploma-uitreiking, en bubbels! Voor het toetje was iedereen naar binnen verplaatst (voor mensen met een korte broek en korte mouwen werd het buiten toch wat fris) dus aan de U-vormige tafel hebben we geproost. Het voelde een beetje vreemd om m'n hoofd door midden te snijden maar gelukkig was de taart erg lekker.

De foto-taart

Na het toetje (en ook al een beetje ervoor) vertrokken mensen geleidelijk aan. De hele avond ging zo snel voorbij en ik vloog van hot naar her, maar volgens mij heb ik de meeste mensen wel gesproken (ik had hier graag meer tijd voor gehad!). Tijdens het afscheid nemen realiseerde ik me niet echt dat ik daadwerkelijk voor een jaar afscheid nam. Ik weet wat er gaat gebeuren en ik vertrek ook al over een paar dagen, maar aangezien ik nog wel een paar dagen thuis ben en niet linea recta het vliegtuig instapte, voelde het niet als 'dag zeggen voor een jaar'. Van tevoren had ik verwacht dat ik 's avonds echt een emotioneel wrak zou zijn, maar dat viel gelukkig mee. Ik denk dat ik me op de dag van vertrek naar New York wel heel verdrietig zal voelen, maar ik was erg blij dat ik gisteravond gewoon kon blijven nadenken. Daarnaast is contact houden tegenwoordig goed mogelijk en bovendien ben ik over tien maanden alweer terug (ieks!).

Tot 11 uur hebben we met een klein groepje nog wat gedronken en popcorn en M&M's gegeten. Toen iedereen weg was, zijn Wieger, mama en ik al begonnen met opruimen: eten naar de keuken, gebruikte borden en glazen in de vaatwasser, afval in vuilniszakken, klapstoeltjes tegen de muur en persoonlijke spullen mee naar huis. Vandaag zijn we verder gegaan met schoonmaken (helaas moeten we morgen weer terug), de tafels en stoelen terugbrengen naar de zolder, de versieringen van de muren halen en de koelkasten legen (we hebben ook nog een paar vriendinnen met studentenkamers blij kunnen maken met een kleine voorraad!). Als laatste, Wieger: ontzettend bedankt voor het helpen klaarzetten, het schoonmaken van het olie-hok en het helpen opruimen!

Daarnaast wil ik bij deze graag iedereen nogmaals bedanken voor het komen, de lieve woorden, de mooie wensen en de leuke cadeaus! Ik vond het een erg gezellige avond (en vond het eten erg lekker) en heb me ondanks het frituurpan-incident en het van hot naar her vliegen erg relaxt gevoeld.
De komende dagen ben ik nog erg druk met de laatste voorbereidingen en het afscheid nemen van de laatste mensen (en dieren), en vanaf woensdag ga ik zoveel mogelijk genieten in de States. Ik zal jullie proberen zoveel mogelijk op de hoogte te houden van mijn avonturen en ik kom graag na terugkomst mijn verhalen persoonlijk vertellen!

~

Als het je leuk lijkt om (in de toekomst) meer verhalen over mijn Amerika-avontuur te lezen, abonneer je dan gratis op deze blog door in het 'Subscribe'-vakje je e-mail adres in te vullen (bovenin de rechter zijbalk). Hierna krijg je een mailtje (check ook je spam-inbox!) om je abonnement te bevestigen. Op deze manier krijg je elke keer automatisch een mailtje als ik een nieuw bericht heb geplaatst. Ik zou het in ieder geval leuk vinden als je me blijft volgen!