Een goed gesprek

(Iets over) de helft van m'n uitwisselingsjaar:

Hier gaat alles nog steeds goed en ik geniet nog steeds van het leven en hier, de nieuwe ervaringen, kansen en levenslessen.

Als gezin worden we steeds meer een 'echt' gezin, waarin we elkaar beter leren kennen maar waarin we ons ook af en toe aan elkaar ergeren; school is nog steeds a piece of cake, en/maar ik heb meer plezier in de vakken van dit semester en de mensen met wie ik les heb; voetbal gaat steeds beter, inclusief het contact met teamgenoten; en ik leer nog steeds enorm veel over Amerika, verschillende culturen, de taal, andere mensen, mezelf etc.

In het gezinsleven heb we allemaal vrijwel ons plekje gevonden. Het was en is nog steeds af en toe wennen om met vier totaal verschillende achtergronden en karakters in één huis te wonen, maar alles begint in/bij elkaar te passen.

23 februari begint het voetbalseizoen! Vanaf dan tot en met 6 maart spelen we vijftien wedstrijden uit en thuis en twee toernooien. Afhankelijk van de uitslagen zullen we misschien deelnemen aan de play-offs en het State Championship. Ik speel voor het Varsity team, maar zal waarschijnlijk ook met JV meedoen. Afgelopen week hebben we onze jerseys gekregen: ik heb nummer 14. Ook hebben we trainingsoutfits en warm-ups besteld.
Ik kijk enorm uit naar de wedstrijden en het reizen met het team. In het begin waren de trainingen vooral zwaar en niet leuk, maar nu is het vaak het hoogtepunt van m'n dag. M'n spel wordt steeds beter en als team worden we steeds closer. Het lastigste vind ik dat ik niet zo goed ben als ik graag zou zijn. M'n spelinzicht is prima, maar m'n voetenwerk moet nog aan gewerkt worden. Gelukkig begin ik langzaam te 'accepteren' dat ik als vijf-maanden-oude voetballer niet net zo veel hoef te kunnen als meiden die al jaren hebben gespeeld.

De kerstvakantie was waarschijnlijk het lastigste 'deel' van de uitwisseling tot nu toe. Doordat we best wel wat thuis waren, had ik veel tijd om na te denken. Daarnaast werd het extra duidelijk dat ik echt afhankelijk ben van andere mensen om me weg te brengen en op te halen. Het is lastig om spontaan plannen te maken, want ik moet eerst weten of ik er überhaupt kan komen.
De combinatie van dingen die ik al miste van/aan thuis (familie, vrienden, eten, onafhankelijkheid, auto rijden..) en de vele vrije uren, zorgden ervoor dat m'n heimwee wat erger was gedurende de vakantie.
Dit zorgde er (gelukkig) ook voor dat het makkelijker was om weer met school te beginnen. Het normale ritme zou weer terugkomen en school en voetbal zijn voor mij echt de plaatsen om vrienden te zien. (Al ben ik nu ook al wel weer ready voor Springbreak hoor!)

Ik ben nu iets over de helft van de uitwisseling. Aan de ene kant gaat de tijd erg snel voorbij, aan de andere kant voelt het ook alsof ik al best wel lang weg ben van huis (wat natuurlijk ook zo is). Het leven hier is zo normaal geworden. Waar ik vijf maanden geleden bijna niemand kende en negentig procent van de tijd geen idee had wat er gebeurde, ga ik nu rustig m'n gangetje in m'n tweede thuis.
Het is gek om te bedenken hoe alles zo gewoon is geworden, maar hoe er toch ook nog van alles te leren valt/er van alles gebeurt dat nieuw voor me is.
Ik denk er vaak aan hoe bijzonder het is dat ik hier ben en hoe het slechts voor een jaar is, maar het leven hier komt nu ook zo normaal over/voelt ondertussen ook zo normaal aan, dat het soms voelt alsof het altijd zo geweest is.
Het voelt een beetje alsof ik ben 'verdeeld' over twee werelden/levens, die op elkaar lijken maar ook totaal anders zijn. Ik spendeer m'n dagen met mensen hier, probeer nog steeds een 'echtere'-Amerikaan te worden, meer te leren en alles hier nog meer als thuis te laten voelen, maar ik probeer ook in contact te blijven met mensen thuis.
Ik kan niet zeggen dat ik hier een ander mens ben (geworden) (ik weet dat ik deels ben veranderd/aan het veranderen ben, maar ik ben ook nog heel erg mezelf), maar het leven is - natuurlijk - anders wanneer je in een ander land woont en omringd wordt door andere mensen en gewoontes. Ik weet dat dit avontuur slechts tijdelijk is, maar ik ben zo aan het leven en de mensen hier gewend en gehecht geraakt, dat het lastig is om te bedenken dat het over ongeveer vijf maanden allemaal weer voorbij zal zijn.

De laatste maanden heb ik een stuk minder geschreven en te vertellen gehad dan eerder gedurende de uitwisseling. In het begin was alles nieuw en er gebeurde van alles: mensen ontmoeten, uitstapjes, feestdagen, etc. Het dagelijks leven begint hier nu normaler te worden en meer van hetzelfde.
Dat betekent niet dat we niks meer doen; ik ga nog steeds elke dag naar school, voetbal elke dag na school, ga naar de kerk op woensdagavond en zondagochtend en heb familie- en/of vrienden-uitjes/afspraken in het weekend, maar er is minder 'nieuwe informatie' om op te schrijven. Gedurende deze fase van de uitwisseling gebeuren/vinden er meer 'mentale/emotionele' veranderingen en 'aha'-momenten plaats. Het is lastig om deze eye-openers op papier te zetten, deels omdat ik niet eens weet hoe ik bepaalde gedachten en gevoelens moet omschrijven.

Dingen die ik hier meemaak en leer laten me ook nadenken over volgend jaar. Aangezien ik klaar ben met de middelbare school en na thuiskomst aan een studie zal beginnen, heb ik de 'mogelijkheid' bepaalde dingen aan/in m'n (dagelijks) leven te veranderen. Ik zou graag sommige dingen van het leven hier mee terugnemen, en sommige oude gewoontes hier achterlaten.

Ik ben steeds nog (bijna) elke dag blij dat ik deze keuze heb gemaakt, en dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om een jaar in een andere wereld te leven. Ik maak zoveel gave dingen mee en geniet van de dingen die ik hier leer. Zoals ik 31 december op Facebook plaatste:

~ 2015 ~ 

The year in which I graduated, got my drivers license, and left everything familiar behind to live my dream at the other site of the world in Greenwood, Arkansas.
A year full of hard work, accomplishments, change, life lessons and life experiences. A year in which I learned so much about the world, different cultures, other people and myself. 

Thank you to everyone who has been through all of this with me, who has helped me to be who I am today. I am so grateful for all the new opportunities I get, all the new people I get to meet, and mostly for two amazing families; one in the Netherlands and one in the USA! 

I wish everyone a happy, healthy and joyful 2016, full of love, adventures and new experiences!

Op naar de tweede helft van dit jaar in Greenwood, Arkansas (en omstreken)!

Hopelijk gaat alles in Nederland ook goed en is iedereen het nieuwe jaar goed gestart!

Liefs, Anne.

Emilie's (Noorwegen) gastgezin: De Eserman's  (Miranda (&Brice), Zoie (11), Ellis (9), Xander (7) en Brody (5)) en Luisa (Duitsland)